Relacjonując w środę spotkanie prezydenta Donalda Trumpa z prezydentem Francji Emmanuelem Macronem w Paryżu, Poppy Harlow z CNN pomieszała amerykańskie i francuskie hymny narodowe. Gdy francuski zespół wojskowy założył The Star-Spangled Banner, Harlow zaprosił obserwatorów, aby zamiast tego posłuchali francuskiego hymnu narodowego:
Aaaaa niezręcznie. Ale o to chodzi: nie sądzę, aby Poppy Harlow popełniła błąd. Myślę, że po prostu przyznała się do tego, co my, Amerykanie, potajemnie wiedzieliśmy zawsze: Marsylianka jest milion razy fajniejsza niż Gwiezdny Sztandar. Powinniśmy mieć szczęście, gdyby nasze dwa kraje zamieniły się hymnami.
Spójrz, po prostu przyznajmy: Sztandar z Star-Spangled to niewypał. Na początku bardzo trudno jest śpiewać; za każdego triumfatora Whitney Houston na Super Bowl widzieliśmy też dziesiątki wykonawców pęknięcie na wysokich tonach lub pomiń tekst (jak uchwycił jeden z moich ulubionych wszech czasów 30 rockowych żartów Rock ). Jest powód, dla którego wszyscy zaczynamy klaskać na meczach sportowych, kiedy piosenkarz dostaje laaaa i freeeeee – wszyscy czujemy ulgę, że dotarli tak daleko bez całkowitego załamania.
hala i linia telefoniczna do owsa
I nie jest tak, że upamiętnia szczególnie wybitny moment w historii naszego narodu. Francis Scott Key napisał wiersz, którego słowa ostatecznie stały się tekstami do The Star-Spangled Banner w 1814 roku, upamiętniającego udaną obronę Fort McHenry przed brytyjskim bombardowaniem podczas bitwy o Baltimore. Bitwa była jednym z niewielu jasnych punktów wojny 1812 roku, konfliktu, który trafia do amerykańskich podręczników historii tylko na marginesie – prawdopodobnie dlatego, że przegraliśmy. (Poważnie. Amerykanie lubią udawać, że wojna była remisem, ale idź zapytaj Kanadyjczyka co o tym myślą.)
Tymczasem francuski hymn narodowy jest epicki od początku do końca. Napisany przez Claude'a Josepha Rougeta de Lisle'a w środku Rewolucji Francuskiej był pieśnią marszową, początkowo zatytułowaną Pieśń wojenna dla Armii Renu. Monarchie Europy sprzymierzyły się, aby najechać Francję i zniszczyć rząd rewolucyjny; Rouget de Lisle napisał swoją piosenkę, aby zmotywować wojska francuskie do obrony ojczyzny i swoich rodzin. Szybko rozprzestrzeniła się wśród zwykłych żołnierzy, a kiedy ochotnicy z południowej Marsylii wkroczyli do Paryża śpiewając piosenkę, przemianowano ją na Marsyliankę.
W przeciwieństwie do The Star-Spangled Banner, Marsylianka natychmiast wciąga słuchacza w akcję:
Powstańcie, dzieci Ojczyzny!
Nadszedł dzień chwały!
Hej! Wstań ze swojego leniwego tyłka! Twój kraj cię potrzebuje – i to szybko, bo rzeczy idą do piekła:
Przeciw nam tyranii
Krwawy sztandar został podniesiony
Czy słyszysz, na polach?
Wycie tych okrutnych żołnierzy?
Przychodzą prosto w nasze ramiona
Aby poderżnąć gardła naszym synom, naszym żonom!
Teksty są brutalne i niezachwiane w przedstawianiu bezpośrednich okropności wojny. To nie jest malowniczy obraz czerwonego blasku rakiet lub bomb wybuchających w powietrzu, które idealnie pasują do pokazów sztucznych ogni z 4 lipca. To piosenka o kobietach i dzieciach, które mają poderżnięte gardło. Flaga tutaj nie płynie dzielnie; w rzeczywistości nie jest to nawet flaga francuska, ale krwawy sztandar tyranicznych monarchów Europy. Oto groźba ciążąca na Francji, groźba, z którą obywatele Francji muszą walczyć:
Do broni, obywatele!
Stwórz swoje bataliony!
Ruszajmy, ruszajmy!
Niech nieczysta krew!
Podlewaj nasze pola!
Whoo, skopmy jakiś tyraniczny tyłek! Daj spokój. Nie możesz się powstrzymać, by nie dać się tym napompować – zwłaszcza ostatnią linijkę, która jest zarówno makabryczna, jak i dziwnie poetycka. Do dziś historycy spierają się o to, czyja krew ma podlewać francuskie pola: obca krew żołnierzy wroga? Nieczysta (jak w nieszlachetnej) krew francuskich plebejuszy poświęcających się dla narodu? Nikt tak naprawdę nie wie tego na pewno, ale to piekielna linijka, by wykrzyczeć tysiące swoich rodacy przed międzynarodowym wydarzeniem sportowym. Zapomnij o bro chant z USA! USA! — wyobraź sobie, co stadion pełen hałaśliwych amerykańskich fanów mógłby zrobić z taką piosenką.
I nawet nie wspomniałem o najwspanialszej scenie najwspanialszego filmu w historii:
Słuchaj, wiem, że niektórzy Amerykanie zawsze będą mieli dziwny chip na ramieniu, jeśli chodzi o Francję. Obok języka angielskiego i habeas corpus, frankofobia jest prawdopodobnie najtrwalszym dziedzictwem Wielkiej Brytanii w Stanach Zjednoczonych. Mimo że Francuzi nam dali układ naszej stolicy , 23% kontynentalnych Stanów Zjednoczonych i nasz najbardziej kultowy symbol wolności , dużo ludzi nawet nie wiem, że według Trumpa Francja jest najstarszym sojusznikiem Ameryki. (Wydaje mi się, że ci ludzie nie widzieli Daveeda Diggsa jako markiza de Lafayette w Hamilton? Ponieważ nie można było go zapomnieć.)
Dla wielu Amerykanów Francja to 66-milionowy kraj serożerne małpy kapitulacyjne, modni snobowie, którzy brzydko pachną i są złośliwi dla Amerykanów, kiedy odwiedzamy ich kraj i zamawiamy zimne piwo… i tylko od nas zależy, że i tak nie wszyscy piją niemieckiego lagera.
co bym powiedział na Facebooku?
Ale tylko. Idź obejrzeć tę scenę z Casablanki. Lub ta scena z La Vie En Rose. Albo ten prawdziwy moment spontanicznego śpiewania fanów Marsylianka podczas ewakuacji Stade de France podczas ataków w Paryżu w listopadzie 2015 r. lub francuskiego zgromadzenia narodowego robić to samo dni później. Obserwuj ich, a potem powiedz mi, że nie jesteś gotowy do samodzielnego szturmu na Bastylię.
Rzeczywiście na żywo we Francji.
(wizerunek: Szturm na Bastylię , Jean-Pierre-Louis-Laurent Houel)
Lauren Henry jest pisarką i doktorantką w dziedzinie historii współczesnej Francji, koncentrując się na kolonializmie, migracji i kształtowaniu tożsamości. Zapytaj ją o Francję.
