Wywiad: Najlepsze, co możemy zrobić, Thi Bui opowiada często niewidzianą historię rodziny i Wietnamu Południowego

Thi Bui's Najlepsze, co mogliśmy zrobić to książka, którą czytasz podczas jednego intensywnego siedzenia, a jej pełne przetworzenie zajmuje kilka dni. To obrazowy pamiętnik o ucieczce rodziny Bui po upadku Wietnamu Południowego w latach 70. i życiu, które zbudowali po przesiedleniu z powodu przemocy. Chodzi również o doświadczenia Bui z macierzyństwem, o to, jak powstają narracje narodu i jak ta historia informuje, kim się stajemy. Historia, zarówno głęboko osobista, jak i historycznie pouczająca, zniszczy Cię i zainspiruje na wielu poziomach. Możesz przeczytać kilka pierwszych stron na Książki Abramsa.

Miałem okazję porozmawiać z Bui przez telefon o jej książce io tym, jak ewoluowała w czasie. W czasach, gdy nastroje antyuchodźcze i antyimigranckie są niezwykle wysokie, Najlepsze, co mogliśmy zrobić to szczególnie potężna lektura, którą polecam każdemu. Po przeczytaniu książki Bui poczułem się, jakbym widział perspektywę wojny w Wietnamie, której brakowało w większości mojej edukacji.

TMS (Charline): We wstępie mówisz, że wiele pomysłów pojawiło się po raz pierwszy około 2002 roku i przybrało kilka różnych form. Jestem ciekaw, co ostatecznie skłoniło Cię do uznania, że ​​graficzny pamiętnik to najlepszy sposób na opowiedzenie historii.

Thi Bui: Cóż, zaczęło się jako historia mówiona i nie byłem zadowolony z prezentacji historii mówionej. Czułem, że może to być dużo bardziej osobiste, a ponieważ rysowałem i pisałem, pomyślałem, że mógłbym robić komiksy, co okazało się bardzo aroganckim pomysłem. Zajęło mi dobre 10 lat, aby naprawdę dowiedzieć się, jak tworzyć komiksy. Ale zainspirowały mnie niektóre z wielkich wspomnień graficznych, takich jak mysz autorstwa Arta Spiegelmana i Persepolis przez Marjane Satrapi. Te książki są wspaniałymi przykładami tego, jak to, co osobiste, polityczne i historyczne, może zostać wplecione w historię. A potem tak naprawdę nie chciałem pisać pamiętnika, historia mówiona potrzebowała bohatera, który poprowadziłby cię przez historię i musiałem sam zgłosić się na ochotnika.

ITP: To ciekawe, właściwie opisałem książkę przyjacielowi i powiedziałem, że mi to przypomina Persepolis w sposób, w jaki łączy historię polityczną z bardzo osobistą historią. Zaczyna się i tak naprawdę kończy, gdy zastanawiasz się nad macierzyństwem. Opowiedz mi, dlaczego podjąłeś taką decyzję.

Bui: Dorastałam z opowieściami moich rodziców i zaczęłam kompilować, gdy miałam 20 lat, ale długo siedziałam nad materiałem i wydawało mi się, że to zbyt duży temat. Dopiero gdy faktycznie zostałam rodzicem, poczułam, że naprawdę poradzę sobie z tym materiałem. I myślę, że to była tylko zmiana empatii, wiesz?

Nie myślałem już o sobie tylko jako o dziecku w związku z rodzicami, byłem teraz rodzicem i to było przerażające, nagle zdałem sobie sprawę, że teraz powinienem mieć odpowiedzi dla moich dzieci i jak to zrobić ? I chłopcze, jak możesz schrzanić bycie rodzicem? Sądzę więc, że ten tok myślenia doprowadził mnie do większej empatii w pytaniach, które zadawałem rodzicom, więc myślę, że w ten sposób wydobyłem o wiele więcej z ich wspomnień – ponieważ nie pytałem jako ich dziecko, ale jako kogoś, kto potrafił sobie wyobrazić, że jest na ich miejscu

ITP: Wyobrażam sobie, że czułeś dużą odpowiedzialność opowiadając ich historie, czy rodzice pracowali z tobą podczas tworzenia książki i jak na nią zareagowali?

Bui: Naprawdę bałem się pokazać mojemu tacie rozdział 3, wczesną jego wersję. Nie chciałem mu pokazywać, ponieważ wciąż trochę się denerwowałem, jak to przyjmie, a potem myślę, że przeczytał to, gdy nie było mnie w domu. A potem nie widziałem go przez następne dwa tygodnie. Nie rozmawiał ze mną przez dwa tygodnie. Nie wiem, czy to było celowe, ale nie widziałem go, a kiedy wrócił, zgaduję, że prawdopodobnie przeszedł przez to, przez co musiał przejść, a potem powiedział: Ok, to sprawiedliwe. Po prostu myślę, że musisz zmienić kilka rzeczy, ponieważ nie pamiętam tego w ten sam sposób.

Więc było dobrze, to był proces. Było dużo kręcenia się tam iz powrotem, a ja pokazywałem im szkice. Pomogłoby im to zapamiętać więcej rzeczy, a podczas rysowania zdałabym sobie sprawę, że nie wiem wystarczająco dużo, aby narysować określone miejsce, więc w rzeczywistości był to świetny sposób na spędzenie czasu z rodzicami.

ITP: Wspomniałeś wcześniej o kilku wpływach, były to wpływy narracyjne, ale także wpływy stylu. Myślałem, że niektóre dzieła bardzo kojarzą się z tradycyjnym malowaniem pędzlem, ale nie wiem, czy było to zamierzone.

Bui: Miałem nauczycielkę rysunku w college'u, Jane Rosen, która miała duży wpływ na naukę rysowania. Jej wpływ jest głównie na europejskich mistrzów renesansu, ale także trochę na Hokusai i Hiroshige. A potem spojrzałem na wielu ludzi w komiksach, którzy są po prostu mistrzami pędzla, jak Paul Pope, myślę, że wielu Europejczyków. Ale tak naprawdę nie rozróżniam zbytnio tego, gdzie lubię patrzeć, więc cokolwiek wpadnie mi w oko, ma wpływ.

ITP: Dlaczego wybrałeś ten rodzaj rdzawego, pomarańczowego koloru jako dominujący ton opowieści?

Bui: Wiedziałem, że chcę, żeby to była brązowa książka. Wypróbowałem niebieski, ale czułem, że istnieje pewien rodzaj niebieskiego, który po prostu brzmi jak powieść graficzna. Poza tym nie pasowało to do tego, jak czuliśmy się w historii, więc wypróbowałem kilka różnych odcieni brązu i w końcu znalazłem odpowiedni odcień - chyba cegła. Jest ciepły, trochę stary i zakurzony.

studenci parkland sezony miłości

ITP: To osobista historia, ale dotyczy również historii i sposobu, w jaki różne narody będą malować różne narracje tego samego wydarzenia. Czy czujesz, że twoja książka wnosi coś do dominujących narracji, których brakowało?

Bui: Tak, taki był zamiar. Kiedy pisałem to jako historię ustną, całe pisarstwo akademickie z przodu miało to wszystko w sobie, ale czułem, że wyzwaniem dla mnie, przekształceniem tego w osobistą narrację, było nigdy nie wypowiadać słów takich jak narracja dominująca, a nawet trauma. Chciałem, żeby to słowo pojawiło się w czytelniku, a nie w mojej opowieści.

ITP: Przeglądałem niektóre recenzje, a Viet Thanh Nguyen (autor Sympatyk ), która miała wiele pochwał za książkę, mówiła ostatnio o tym, że Stany Zjednoczone mają trochę amnezji historycznej i tak naprawdę nie myślimy o tym, jak wietnamscy uchodźcy i imigranci byli postrzegani jako naprawdę niebezpieczni w latach 70-tych. Czy uważasz, że Twoja książka jest na czasie?

Bui: Zacząłem książkę w latach Busha, więc chyba wtedy trochę protestowałem. Ale pracowałem nad książką w większości spokojnych lat, to znaczy spokojnych jak na liberała. A potem zamknąłem książkę, a potem odbyły się wybory i teraz mam z nią daleki związek.

To znaczy, zdecydowanie uważam, że bardzo jasne zrozumienie naszej historii jest pomocne, abym mógł powiedzieć: Nie, to nie jest to, jak było z ludźmi, którzy widzą historię przez różowe okulary i myślą, że nacjonalizm i ksenofobia są teraz czymś inaczej niż za każdym razem, gdy napływała fala uchodźców. Mogę więc przypomnieć ludziom: Nie, oni też nas nie chcieli. To znaczy, nasz własny gubernator Jerry Brown jest teraz tak przyjazny dla uchodźców, jest niesamowity – nie chciał nas w 1975 roku, kiedy był w swojej pierwszej kadencji jako gubernator. Zmienił się, więc mam nadzieję, że ludzie się zmienią. Może po prostu potrzebujemy ich zmiany trochę szybciej.

ITP: Jak chcesz, żeby ludzie reagowali na twoją książkę? Oczywiście ktoś z doświadczeniem w Wietnamie i tym razem prawdopodobnie zareagowałby inaczej niż ktoś, kto nie ma pojęcia o tej historii.

Bui: Zrobiłem to z miejsca miłości, otwartości i empatii, więc mam nadzieję, że tak się stanie. Nie zrobiłem tego z miejsca antagonizmu lub walki z jakąkolwiek konkretną ideologią, więc mam nadzieję, że przełamie partyjność, która jest teraz w wielu dyskursach politycznych. Mam nadzieję, że połączą się z bohaterami i zdadzą sobie sprawę, że są po prostu ludźmi jak wszyscy.

ITP: Jakie były dotychczasowe odpowiedzi?

Bui: Naprawdę dobrze, byłem naprawdę zdumiony. Naprawdę wiele mówi mi czytanie recenzji ludzi, ponieważ tak bardzo chodzi o empatię, że pomaga mi zobaczyć, gdzie są ludzie, a także ich zdolność do empatii wobec innych. Sądzę też, że ich zdolność do nawiązania osobistego związku z historiami, które być może bardzo różnią się od ich własnych. To coś, co wymaga czasu, więc nie oczekuję, że wszyscy to pokochają, ale wiem, że jest wiele osób na to gotowych.

ITP: Widziałem też dalej Strona internetowa książki Abrams jest przydatna strona z wymową. Czy to twój głos?

Bui: Nie, to głos mojej matki! Posadziłem ją przed komputerem, otworzyłem Garage Band i dałem jej listę słów do powiedzenia.

ITP: Czy są jakieś wysiłki, aby zabrać tę książkę do Azji?

Bui: Tak, mam nadzieję, że przetłumaczę to na wietnamski.

— Mary Sue prowadzi ścisłą politykę komentarzy, która zabrania, ale nie ogranicza się do osobistych zniewag wobec ktoś , mowa nienawiści i trollowanie.